به گزارش مشرق، کیهان در یادداشتی نوشت: در بوستان سعدی حکایت مردی آمده است که در حلقه دوستان خود زبان به غیبت دیگری گشوده بود. یکی از آن حلقه پرسید؛ آیا تاکنون در جنگ فرنگ (اشاره به جنگ‌های صلیبی آن دوران) شرکت کرده‌ای؟ و او در پاسخ گفت؛ در همه عمر خود، پای از خانه خویش بیرون نگذاشته‌ام. آن دوست زبان به گلایه باز کرد که چرا باید کافران از پیکار تو در امان باشند و مسلمانان از زخم زبانت آسوده نباشند؟!
طریقت‌شناسان ثابت‌قدم
به خلوت نشستند چندی به هم
یکی ز آن میان غیبت آغاز کرد
در ذکر بیچاره‌ای باز کرد
کسی گفتش ای یار شوریده رنگ
تو هرگز غزا کرده‌ای در فرنگ؟
بگفت از پس چار دیوار خویش
همه عمر ننهاده‌ام پای پیش
چنین گفت درویش صادق نفس
ندیدم چنین بخت وارونه کس
که کافر ز پیکارش ایمن نشست
مسلمان ز جور زبانش نرست
رئیس جمهور محترم کشورمان دیروز در مراسم افتتاحیه نمایشگاه مطبوعات، بار دیگر و برای چندمین بار، مطبوعات منتقد را به باد اتهام گرفت و بی‌آن که برای اتهامات وارده، دلیل و نشانه‌ای ارائه کند، آنان را به برخورداری از «حاشیه امن»! حمله به دولت در حالی که از بودجه‌های دولتی ارتزاق می‌کنند! تیترهایی که نشان می‌دهد فردا قرار است چه کسی بازداشت شود! و... نظایر آن متهم کرد. ایشان در سخنان خویش بار دیگر هم با تلویحی نزدیک به تصریح از عوامل نفوذی دشمن در مراکز مختلف و از جمله رسانه‌های داخلی حمایت کرده و بازداشت تعدادی از آنان را مخدوش و بی‌پایه و اساس معرفی کرد و...
... و سؤال این است که چرا جناب رئیس‌جمهور، اهانت‌های پی در پی مقامات آمریکایی علیه جمهوری اسلامی ایران، مردم این مرز و بوم و حتی خود ایشان را بی‌پاسخ می‌گذارند و از اوبامای خونریز و آدمکش با عنوان «رئیس‌جمهور مؤدب»! یاد می‌کنند ولی هنگامی که پای منتقدان داخلی به میان می‌آید، بی‌آن‌که کمترین دلیل و سند و قرینه‌ای برای رد انتقادات آنان ارائه دهند، آنها را به باد تهمت و ناسزا می‌گیرند؟!  آیا ایشان اندیشه کرده‌اند که در به کارگیری دستورالعمل‌ الهی «اشداء علی‌الکفار» و «رحماء بینهما» به اشتباه افتاده و این دو گزاره در بینش و منش جناب رئیس‌جمهور محترم جا‌به‌جا شده و به قول سعدی تا آنجا پیش رفته
که کافر ز پیکارش ایمن نشست
مسلمان ز جور زبانش نرست!